सुखराम ‘दुखी’

0
1346

जदू दा शायर बनेआ ऐ सुखराम
होई गेआ ऐ दुखी।
बधाई लेई दाढ़ी
सिक्खी लेई शराब
शायर होने लेई एह् जरूरी हा जनाब
सिरगिटै दे लम्मे-लम्मे कश लाई
मुंहां चा निकलदे धूं च
तुपदा ऐ गज़लां
तुपदा ऐ भाव
कदें डुबकी लाई भरे दे मुश्की गलासै च
कड्ढी आह्‌नदा ऐ नराले अक्खर मोती
हून हसदा नेईं खु’ल्लियै
हस्सने कन्नै सोज़ गी घाटा होई सकदा ऐ
गज़ल ढिल्ली पेई सकदी ऐ।

रुकन सिक्खी ले दे न
बैह्‌र सिक्खी ले दी ऐ
गज़लें कन्नै सरबंधत
डिक्श्नरी दिक्खी ले दी ऐ
ब’नदा ऐ जदूं गज़ल लिखने दी अड़ी
करदा ऐ मशक्कत बड़ी
लैंदा ऐ पैह्‌लें नशे दी लैह्‌र
तुपदा ऐ भी कोई मनपरसिंद बैह्‌र
भी बैह्‌रा दे रुकन जाचियै
उं’दे मताबक लफ़्ज़ तुपदा
लिखी लैंदा अट्ठ-दस्स काफ़िये बी
एड्वांस गै
इन्नी त्यारी करी लैने पर
तुप्पन लगदा भाव कोई भी
सुन्न सिरै गी खुरकी-खुरकी
लिखदा गज़ल रुकन पर चाढ़ी
गिनी-गिनी हर थाह्‌र मात्तरां,
‘भाइया’ अड़ै तां लिखदा ‘भाबी’
पर वजनै बिच बिंद क बी ओह्
होन निं दिंदा कदें खराबी।

मिगी आखदा—
गज़ल जे सिक्खनी
लै मीं अपना गुरुवर धारी
छुड़ उस महाकाव्यकार गी
कवि ऐ ओह्, शायर ते नेईं ना
फेलुन तक निं जानदा जेह्‌का
उस केह् तुगी सखाना अड़ेआ?

औं दिक्खी उस्सी हस्सी पौन्नां
मनोमन महाकाव्यकार दे
पैरें नौन्नां
जि’नें सखाया मिगी जे कि’यां
भाव औन तां शब्द परोने।

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here